O πρώτος κατασκευαστής μπαταριών.

Το Λουξεμβούργο, εκείνη την εποχή ονομαζόταν Πρωσία και μέχρι το 1945αποτελούσε τη μεγαλύτερη περιοχή της γερμανίας, με 13 επαρχίες, στην οποία ανήκε και η πρωτεύουσα της Βερολίνο).

 

 

Το 1878, η οικογένεια του μετακόμισε στο Newcastle για ένα χρόνο, όπου ο πατέρας του κληρονόμησε μια σημαντική περιουσία, που αργότερα βοήθησε τον Henri στη σταδιοδρομία του ως εφευρέτη.

 

 

Το 1883 και αφού απέκτησε το πτυχίο του πολιτικού μηχανικού από την Ecole Polytechnique του Πανεπιστημίου των Βρυξελλών, συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι με εξειδίκευση στις μπαταρίες μολύβδου-οξέος (εφεύρεση του γάλλου Planté), οι οποίες αφού φορτίζονταν από ένα δυναμό, παρήγαγαν ηλεκτρική ενέργεια συνεχούς ρεύματος. 

 

Εκείνη τη χρονιά, ο Tudor, συνέδεσε ένα δυναμό στο νερόμυλο του κάστρου του στο Rosport του Λουξεμβούργου, το οποίο τροφοδοτούσε μία μπαταρία, η οποία με τη σειρά της ηλεκτροδοτούσε το κτίριο. Αυτή η μπαταρία κατάφερε να λειτουργεί για τα επόμενα 16 χρόνια.

 

 

Η μπαταρία μολύβδου-οξέος (αφεύρεση του γάλλου Plante), ήταν η πρώτη επαναφορτιζόμενη μπαταρία και παρά το γεγονός ότι είχε χαμηλή αναλογία ενέργειας προς βάρος και ενέργειας προς όγκο, διέθετε την ικανότητα να παρέχει υψηλά ρεύματα εκκίνησης και χαμηλό κόστος κατασκευής. Αυτά τα χαρακτηριστικά, την κατέστησαν ιδανική για τα μηχανοκίνητα οχήματα, για να παρέχει το υψηλό ρεύμα που απαιτείται από ένα κινητήρα εσωτερικής καύσης.

 

 

Ο Tudor, ανέλαβε να βελτιώσει την εφεύρεση του Planté και να παράγει μαζικά το πρώτο μοντέλο μπαταρίας και έτσι όταν αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο, ίδρυσε το πρώτο του εργοστάσιο στο χωριό Rosport του Λουξεμβούργου (με την επωνυμία The Tudor Electrical Works Workshop), όπου και εργάσθηκε μαζί με τον αδελφό του Hubert και τον ξάδερφό του Nikolas Schalkenbach.

 

 

Το 1884, ο Henri Tudor σχεδίασε και κατασκεύασε ένα ηλεκτροκίνητο αυτοκίνητο, το οποίο ονόμασε ενεργειακό αυτοκίνητο. Αυτό το όχημα, εκτός από μεταφορικό μέσον, προοριζόταν να λειτουργεί και ως κινητή μονάδα πολλαπλών χρήσεων. Δηλαδή, να τροφοδοτείμε το ηλεκτρικό του μοτέρ, απομακρυσμένες δραστηριότητες όπως, εγκαταστάσεις τσίρκων, κινητές κινηματογραφικές εγκαταστάσεις, στρατόπεδα κ.λπ.

 

 

Το 1886, κατασκεύασε την πρώτη ηλεκτρική εγκατάσταση φωτισμού στην πόλη Echtenach. Αυτός ο ηλεκτρικός σταθμός, προμήθευε με ρεύμα 120 λαμπτήρες που βρίσκονταν στα σπίτια της πόλης καθώς και ρεύμα για τον δημόσιο φωτισμό.

 

 

Το 1890, στο Λουξεμβούργο, δεν υπήρχε βιομηχανία μολύβδου και εκτός αυτού η εγχώρια ζήτηση ήταν μικρή. Αυτό το γεγονός, ανάγκασε τον Tudor να επεκτείνει την παραγωγή του στο εξωτερικό, όπου η εταιρεία Tudor, απέκτησε γρήγορα και άλλα εργοστάσια στις πόλεις Hagen της γερμανίας, Lille της Γαλλίας, Florival του Βελγίου και Dukenfiel της Μ. Βρετανίας. Εκείνη τη χρονιά,πωλήθηκαν περισσότερες από 1200 μπαταρίες Tudor σε όλο τον κόσμο.

 

Το 1891, ο Henri Tudor παντρεύτηκε τη Marie-Madeleine Pescatore, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά: την Anne, την Marie-Antoinette και τον John. Το σπίτι της οικογένειας, το οποίο έκτισε κοντά στο Irminenhof, καλείται από τους κατοίκους του Rosport “d’neit Schlass” λόγω του μεγάλου μεγέθους του και του αγγλικού του στύλ.

 

 

Το 1894, στην παγκόσμια έκθεση στη Λυών, ο Henri Tudor, σε συνεργασία με την Lombard-Gérin, παρουσίασε έναν ηλεκτρικό σταθμό που ήταν κατασκευασμένος με συνδυασμό δυναμό και μπαταρίας και τροφοδοτούσε 500 λαμπτήρες των 10 κεριών (150Α στα 115V) για τέσσερεις ώρες.

 

 

Το 1908 και παρά την αλματώδη επέκταση της, ο Tudor αποφάσισε να πουλήσει το 50% των μετοχών του εργοστασίου του και τα δικαιώματα της ευρεσιτεχνίας του, στον Γερμανό επιχειρηματία Adolph Müller, ιδρυτή από το 1890, της εταιρείας Akkumulatoren Fabrik Aktiengesellschaft Berlin-Hagen. Ο Müller, ήταν ένας ταλαντούχος πωλητής και αυτός που δημιούργησε το βιομηχανικό όμιλο VARTA, για τα επόμενα 100 χρόνια.

 

 

Κατά τη διάρκεια του Ά Παγκοσμίου Πολέμου (1914-1918), τα εργοστάσια του Tudor στο Βέλγιο και στο Λουξεμβούργου λεηλατήθηκαν, γεγονός που δεν ήταν εμπόδιο για την επιχείρηση να ανακάμψει και να πρωταγωνιστήσει πάλι στην αγορά, στο διάστημα μεταξύ των δύο παγκόσμιων πολέμων.

 

 

Οι συσσωρευτές Tudor, ήταν πλέον παντού. Στα γερμανικά και Σουηδικά υποβρύχια του 1914, στα τράμ των πόλεων καθώς και στα περισσότερα αυτοκίνητα της δεκαετίας του 1940.

 

 

Η εταιρεία Tudor, δημιούργησε πολλά εργοστάσια παραγωγής στη Δυτική Ευρώπη, τα οποία ήταν τα πρώτα εργοστάσια που διέθεταν για τους εργαζομένους τους, προγράμματα υγειονομικής περίθαλψης και προστασίας τους.

 

 

Οι ώρες εργασίας ήταν σύντομες, γινόταν σχολαστικός καθαρισμός των στολών εργασίας απο τα υπολλείματα μολύβδου, υπήρχαν αποχωρητήρια, καντίνες, καθώς και μισό λίτρο γάλακτος την ημέρα. Ο γιατρός της εταιρείας εξέταζε τους εργαζόμενους κάθε εβδομάδα.

 

 

Ωστόσο, ο Henri Tudor, παρέβλεπε όλους αυτούς τους κανονισμούς και έτσι έπαθε σοβαρή δηλητηρίαση από μόλυβδο, η οποία τον περιόρισε σε μια αναπηρική καρέκλα έως το τέλος της ζωής του, το 1928.

 

 

Τη χρονιά του θανάτου του Henri Owen Tudor, 25.000 άνθρωποι εργάζονταν στα εργοστάσια κατασκευής μπαταριών Tudor.

 

 

Κατά την δεκαετία του 1960, τα εργοστάσια της εταιρείας Tudor, στο Florival και στο Hagen, πέρασαν στην κυριότητα της Varta, η οποία αργότερα τα έκλεισε.

 

 

Το 1987, ιδρύθηκε στο Λουξεμβούργο το CRP Henri Tudor (Δημόσιο Κέντρο Ερευνών Henri Tudor) που ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του Henri Owen Tudor για την αφοσίωσή του στην έρευνα και την καινοτομία.

 

 

Το 2009, άνοιξε το μουσείο Tudor με εκθέματα σχετικά με την εξέλιξη του συσσωρευτή μολύβδου-οξέως στο Κάστρο Rosport, όπου ζούσε ο Tudor.